ԱՎԵՏ ԱՍԱՏՈՒՐ
Մարտին Միքայելյան – (արվեստաբան)
Հոդվածը տպագրվել է “Գարուն” ամսագրի 1974թ. սեպտեմբերի համարում:
Martin Michaelyan – (art critique)
Article published in magazine “Garoun” (Spring), in September, 1974 issue.
Երեսուն տարիների սովորական ընթացքի մեջ Ավետ Ասատուրն ապրեց իր լարված ու հետաքրքիր կյանքը:
Նրա կտավների արտահայտչականության լարումը, նպատակամղված Էքսպրեսիան, «ներքնատեսությունը» կարծես իրերը ներկայացնում են տարբեր հարթությունների վրա՝ բացասելով միագիծ տպավորության հնարավորությունը:
Ավետ Ասատուրը չինացի հին վարպետների նման խախտում է իրականության պատրանքը շրջանակի մեջ պարփակելու ավանդույթը և իր պատկերների վրա տեղադրում բանաստեղծություններ, սեփական մտքերը: Եթե մեկնաբանենք պատկերի ու բանաստեղծության ամբողջականությունը, ընդամենը սահմանափակվելու ենք տեսածի ու կարդացածի վերարտադրությամբ, որն այս նկարների ճշգրիտ ընկալումը չէ: Բառերի ու տողերի ձևերը, լատինական շրիֆտը, այս ամենի հետ հարաբերվող կտավի ազատ տարածությունը ենթադրում են հոգեկան մի պրոցես, որի ակունքը ոչ շարադրանքի բովանդակությունն է, ոչ էլ պատկերված իրերի ուրվագիծը: Նույնիսկ Ուիթմենի տողերն այստեղ մի ուրիշ նշանակություն ունեն, որովհետև հանդես են գալիս մի նոր համակարգում, ինֆորմացիայի մի ուրիշ որակի ու քանակի հետ:
Նկարչի խոհերը կյանքի ու մարդու մասին են. նրանք թեև արտահայտված են սիմվոլիկ ձևերով, սակայն առավել քան «փաստագրական» են: Դժվար չէ այստեղ նկատել «մաքուր և զվարթ հոգու» (իր բառերն են) կատարելության ձգտումը, ներքին լարումը:
նա չհասցրեց կատարելագործել իր վարպետությունը: Սակայն կարողացավ ստեղծել ձևեր, որոնք դիտողներին մղում են մտքերի շարժման և «ոգեշունչ ձգտումի» գեղեցկությանը:
«Թռչնակերպ աղջիկը»